Verbum

аблі́га

(іт. obligo, ад лац. obligo = абавязваю)

1) сума запазычанасці па вэксалях, 2) банкаўскія кнігі асабістых рахункаў, у якіх улічваецца запазычанасць па вэксалях.

абліга́та

(іт. obligato, ад лац. obligatus = абавязковы)

абавязковая для выканання партыя суправаджальнага інструмента ў музычным ансамблі.

абліга́тны

(лац. obligatus)

абавязковы, які пастаянна трапляецца (напр. а-ыя паразіты).

абліга́цыя

(лац. obligatio = абавязацельства)

каштоўная папера, якая дае яе трымальніку даход у выглядзе працэнтаў ад яе намінальнай вартасці або выйгрышу.

аблі́ква

(н.-лац. obliquus)

рыба сям. харацынідаў атрада карпавых, якая водзіцца ў рэках басейна Амазонкі; на Беларусі гадуецца ў акварыумах.

аблітэра́цыя

(лац. oblitteratio = згладжванне, забыццё)

1) зарастанне поласці або прасвету якога-н. трубчастага органа ў чалавека і жывёл;

2) сплюшчванне раслінных клетак і тканак, напр. пры разрастанні сцябла ў таўшчыню.

абляты́ў

[лац. (casus) ablativus]

лінгв. адкладальны склон у лацінскай і некаторых іншых мовах; у беларускай мове адпавядае творнаму склону.

абля́ут

(ням. Ablaut)

лінгв. чаргаванне галосных кораня слова ў розных граматычных формах (напр. несці — насіць).

абля́цыя

(п.-лац. ablatio = адыманне)

1) змяншэнне масы ледніка або снежнага покрыва ў выніку раставання ці выпарэння;

2) вынас масы з паверхні цвёрдага цела патокам гарачых газаў, напр. пры руху на вялікай хуткасці ракет і касмічных апаратаў праз зямную атмасферу.

або́л

(гр. obolos)

1) вагавая адзінка, а таксама дробная сярэбраная або медная манета ў Стараж. Грэцыі, роўная 1/6 драхмы;

2) дробная манета вартасцю 1/2 дынара ў заходнееўрапейскіх краінах перыяду феадалізму.