Verbum

іранізава́ць

(фр. ironiser, ад лац. ironia = іронія)

адносіцца да каго-н., чаго-н. з іроніяй; смяяцца, кпіць.

ірацыяналі́зм

(ад лац. irrationalis = неразумны)

кірунак у філасофіі, які прызнае рэчаіснасць ірацыянальнай і адмаўляе навуковае пазнанне прыроды і грамадскага жыцця.

ірацыяна́льны

(лац. irrationalis = неразумны)

1) паводле ідэалістычнай філасофіі — пазбаўлены заканамернасці, а таму недаступны для розуму, невытлумачальны;

2) мат. несуразмерны з адзінкай, а таму не здольны быць выражаны ні цэлым, ні дробным рацыянальным лікам, напр. квадратны корань з ліку 3 (і. лік).

і́рбіс

(манг. irbis)

снежны барс; водзіцца ў гарах Цэнтр. Азіі.

ірга́

(манг. irgai)

кустовая расліна сям. ружавых са шматлікімі дробнымі белымі кветкамі і ядомымі сакаўнымі ягадамі, пашыраная ў Еўразіі і Паўн. Амерыцы; на Беларусі вырошчваецца як дэкаратыўная.

ірмало́гій, ірмало́й

(гр. heirmologion)

зборнік ірмасаў праваслаўнага богаслужэння.

і́рмас

(гр. heirmos = спляценне, сувязь)

царкоўнае песнапенне на ўсяночную.

іро́нія

(лац. ironia, ад гр. eironeia = прытворства)

1) тонкая насмешка, выражаная ў скрытай форме;

2) стылістычны зварот, фраза, у якіх прытворна, з мэтай насмешкі сцвярджаецца супрацьлеглае таму, што думаюць-аб сабе або прадмеце.

і́рпекс

(н.-лац. ігрех)

губавы базідыяльны грыб сям. порыевых, які расце на пнях, мёртвых ствалах дрэў.

і́рха

(польск. ircha, ад с.-в.-ням. irch, ад лац. hircus = казёл)

1) вузкая палоска скуры або аўчыны, якая закладваецца ў шво кажуха, рукавіцы і інш.;

2) палоска аўчыны, якой абшываюць край адзення або абутку для ўпрыгожання; аблямоўка;

3) гіст. двухбаковая замша.