Verbum

планта́цыя

(п.-лац. plantatio = пасадка раслін)

1) вялікі ўчастак зямлі, заняты пад сельскагаспадарчую культуру, якая мае прамысловае ці гандлёвае значэнне (напр. чайная п.);

2) буйная земляробчая гаспадарка ў многіх краінах, якая спецыялізуецца на якой-н. культуры.

планша́йба

(ням. Planscheibe)

прыстасаванне на металарэзных станках, якім заціскаюць дэталі ў час апрацоўкі.

планшы́р

(англ. plankaheer)

закруглены брус, які праходзіць па верхняму краю борта шлюпкі або паверх сталёвага фальшборта ў вялікіх суднаў.

планшэ́т

(фр. planchette = дошчачка)

1) плоская сумка з празрыстым верхам, у якой носяць тапаграфічныя і іншыя карты;

2) невялікая дошка, на якой замацоўваецца папера для здымкі мясцовасці.

пласірава́ць

(ад англ. place = класці, размяшчаць)

накіроўваць мяч у час гульні ў тэніс або пінг-понг дакладна ў вызначанае месца.

-пласт

(гр. plastos = вылеплены)

другая састаўная частка складаных слоў, якая абазначае «ўтвораны з чаго-н.».

пластага́мія

(ад гр. plastos = вылеплены + -гамія)

аб’яднанне аднаклетачных асобін шляхам зліцця цытаплазмы.

пластма́са

[ад пласт(ычная) + маса]

матэрыял, створаны на аснове прыродных і сінтэтычных высокамалекулярных злучэнняў, які лёгка фармуецца пры награванні, а потым устойліва захоўвае наданую яму форму.

пласто́м

(ад гр. plastos = вылеплены)

сукупнасць плазмагенаў, якія змяшчаюцца ў пластыдах і з’яўляюцца фактарам перадачы спадчыннасці праз цытаплазму (параўн. цытаплазмон).

пластро́н

(фр. plastron, ад іт. piastrone = нагруднік)

1) моцна накрухмаленая грудзіна мужчынскай верхняй сарочкі, якая надзяваецца пад адкрытую камізэльку да фрака ці смокінга;

2) ніжні шчыт касцявога панцыра чарапах.