Verbum

комплексаме́трыя

(ад комплекс + -метрыя)

спосаб хімічнага аналізу, у аснове якога ляжыць утварэнне комплексных злучэнняў.

ко́мплексны

(ад комплекс)

які ахоплівае цэлую групу прадметаў, з’яў, працэсаў, з’яўляецца комплексам чаго-н. (напр. к-ая вытворчасць, к. лік).

ко́ндар

(ісп. cóndor, з мовы кечуа kuntur)

1) драпежная птушка падатрада амерыканскіх ірыфаў, якая водзіцца ў Паўд. Амерыцы;

2) залатая і сярэбраная манеты ў некаторых паўднёваамерыканскіх краінах (Чылі, Калумбіі, Эквадоры)у 1851—1933 гг.

ко́нкурс

(лац. concursus = сутыкненне)

спаборніцтва з мэтай выявіць лепшых яго ўдзельнікаў.

ко́нсул

(лац. consul)

1) адна з дзвюх вышэйшых службовых асоб у Стараж. Рыме, якая ажыццяўляла ваенную і грамадзянскую ўладу;

2) тытул кожнай з трох асоб, надзеленых неабмежаванай выканаўчай уладай у Францыі з часу перавароту Напалеона Банапарта (9 лістапада 1799 г.) да абвяшчэння яго імператарам (1804 г.);

3) службовая асоба, прызначаная ў якасці пастаяннага прадстаўніка ў якім-н. горадзе іншай дзяржавы для абароны інтарэсаў сваёй дзяржавы і грамадзян.

ко́нсульства

(ад консул)

1) час кіравання консулаў у Стараж. Рыме ў перыяд рэспублікі і ў Францыі (1709—1804);

2) прадстаўніцтва адной дзяржавы на тэрыторыі другой дзяржавы на чале з консулам, а таксама памяшканне, якое яно займае.

ко́нта

(іт. conto)

фін. рахунак.

контр-, контра-

(лац. contra = супраць)

першая састаўная частка складаных слоў, якая выражае паняцце «супраць».

ко́нтра

(лац. contra = супраць)

нацягнутыя адносіны паміж кім-н.; узаемная незадаволенасць, раздражнёнасць.

контраге́нт

(лац. contrahens, -ntis = які дамаўляецца)

асоба або ўстанова, якія ўзялі на сябе пэўныя абавязкі па дагавору.