Verbum

вальфартыёз

(ад ням. Volfart = прозвішча ням. урача)

хвароба чалавека і жывёл, якую выклікаюць лічынкі вальфартавай мухі, адкладзеныя ў ранкі на скуры.

вальфра́м

(ням. Wolfram, ад Wolf = воўк + Rahm = пена)

хімічны элемент, цяжкі тугаплаўкі метал светла-шэрага колеру.

вальфрама́ты

(ад вальфрам)

солі вальфрамавых кіслот.

вальфрамі́т

(ням. Wolframit)

мінерал класа вальфраматаў бура-чорнага або чырванаватага колеру; руда вальфраму.

вальха́ла

гл. валгала.

вальцава́ць

(ням. walzen)

пракатваць, плюшчыць, малоць паміж вальцамі.

ва́льцы

(ням. Walze)

рабочая частка металаапрацоўчых, драбільных, мукамольных і іншых машын у форме валікаў, якія верцяцца ў процілеглых напрамках і служаць для пракаткі, драблення чаго-н.

валюмаме́трыя

(ад лац. volumen = аб’ём + -метрыя)

методыка хімічнага аналізу, якая грунтуецца на вымярэнні аб’ёму патрачанага рэактыву ці выдзеленага або паглынутага газу.

валюмарэцэ́птары

(ад лац. volumen = аб’ём + рэцэптары)

чуллівыя нервовыя заканчэнні ў розных органах і крывяносных сасудах, якія рэагуюць на расцяжэнне іх сценак.

валюме́тр

(ад лац. volumen = аб’ём + -метр)

прыбор для вызначэння аб’ёму матэрыялу (напр. ваты), калі нельга вызначыць яго апусканнем гэтага матэрыялу ў ваду.