Verbum

эпіло́г

(гр. epilogos)

1) заключная частка літаратурнага твора, у якой коратка паведамляецца пра далейшы лёс герояў;

2) заключная сцэна ў оперы;

3) перан. канец, развязка чаго-н.

эпіля́цыя

(фр. epilation, ад лац. ex = з + pilus = волас)

выдаленне валасоў з лячэбнай або касметычнай мэтай.

эпімарфо́з

(ад эпі- + -марфоз)

1) развіццё, пры якім зародак расце і паступова, без рэзкіх змен, ператвараецца ў дарослы арганізм;

2) адзін са спосабаў рэгенерацыі, пры якім з пашкоджанага ўчастка цела без істотнай перабудовы ўзнаўляецца страчаны орган.

эпіо́рніс

(ад эпі- + гр. ornis = птушка)

вымерлая гіганцкая страусападобная птушка, якая жыла на Мадагаскары і была знішчана ў 17 ст. чалавекам.

эпіпады́т

(ад эпі- + гр. pus, podos = нага)

жаберны прыдатак на дзвюхгалінкавай канечнасці ў ракападобных.

эпіпалеалі́т

(ад эпі- + палеаліт)

пераходны перыяд ад эпохі палеаліту да неаліту.

эпіско́п

(гр. episkopos = які глядзіць на што-н.)

аптычны прыбор для праектавання на экран адлюстравання непразрыстых малюнкаў або прадметаў пры дапамозе адбітага ад іх святла.

эпісо́мы

(ад эпі- + сома)

генетычныя элементы, здольныя да самастойнага размнажэння ў цытаплазме.

эпіста́з

(гр. epistasis = перашкода)

узаемадзеянне паміж дамінантнымі генамі з розных пар алеляў, пры якім адзін ген, які называецца эпістатычным, падаўляе праяўленне другога.

эпі́стала

(лац. epistola, ад гр. epistole = пісьмо)

1) літаратурны твор, напісаны ў форме пісем;

2) уст. доўгі, звычайна нудны ліст.