Verbum

інкарна́цыя

(лац. inkarnatio = увасабленне)

1) увасабленне душы ў матэрыяльным целе;

2) ачалавечанне Бога ў некаторых рэлігіях (напр. у хрысціянстве).

інкарпарава́ць

(лац. incorporare = далучаць)

выконваць інкарпарацыю 1.

інкарпара́цыя

(лац. incorporatio)

1) далучэнне, уключэнне ў свой склад чаго-н. (напр. і. новых раёнаў);

2) сістэматызацыя выдадзеных у розны час законаў па асобных галінах права без унясення змен у іх змест;

3) лінгв. спосаб сінтаксічнай сувязі паміж словамі, пры якім галоўны член словазлучэння зліваецца з залежнымі членамі ў фанетыка-марфалагічны комплекс, аналагічны слову.

інка́са

(іт. incasso)

аперацыя атрымання банкам грошай па даручэнні кліента і залічэння іх на яго банкаўскі рахунак.

інкаса́тар

(ад інкасацыя)

службовая асоба, якая займаецца прыёмам і выдачай грошай галоўным чынам па-за ўстановай.

інкаса́цыя

(ад іт. incassare = літар. класці ў скрыню)

збор і транспартаванне грошай і каштоўнасцей, якія выконваюцца банкамі па даручэнні кліентаў.

інкасі́раваць

(ням. inkassieren, ад іт. incassare = літар. класці ў скрыню)

атрымліваць грошы па плацежнаму дакументу і залічаць іх на банкаўскі рахунак.

інквізі́тар

(лац. inquisitor = следчы)

1) член інквізіцыйнага суда;

2) перан. жорсткі чалавек, мучыцель.

інквізі́цыя

(лац. inquisitio = вышук, расследаванне)

1) следчая і судовая арганізацыя, створаная ў 13 ст. каталіцкай царквой для барацьбы са сваімі праціўнікамі, якая дзейнічала шляхам тайнага шпіянажу і жорсткіх катаванняў; існавала да пач. 19 ст.;

2) перан. жорсткасць, пакута.

інквіліні́зм

(ад лац. inquilmus = арандатар, жылец)

адна з форм міжвідавых узаемаадносін, разнавіднасць сінайкіі, калі жывёла-інквілін, пранікаючы ў жыллё іншага віду, звычайна знішчае гаспадара.