Verbum

эпідэміёлаг

(ад эпідэміялогія)

спецыяліст у галіне эпідэміялогіі.

эпідэ́мія

(гр. epidemia, ад epi = на, сярод + demos = народ)

шырокае распаўсюджанне якой-н. інфекцыйнай хваробы.

эпідэміяло́гія

(ад эпідэмія + -логія)

раздзел медыцыны, які вывучае прычыны ўзнікнення і заканамернасці пашырэння эпідэмій, распрацоўвае меры іх прафілактыкі і ліквідацыі.

эпідэрмафіто́н

(н.-лац. epidermophyton)

недасканалы грыб сям. маніліевых, які з’яўляецца ўзбуджальнікам эпідэрмафіціі.

эпідэрмафіці́я

(ад эпідэрміс + гр. phyton = расліна)

грыбковая хвароба, якая паражае пераважна скуру падэшваў і далоняў чалавека, а таксама ногці; выклікаецца эпідэрмафітонам.

эпідэ́рміс

(ад эпі- + дэрма)

1) знешні, паверхневы слой скуры чалавека і жывёл, які складаецца з эпітэлію;

2) покрыўная тканка лісця, сцябла, кораня і іншых органаў раслін.

эпізаатало́гія

(ад эпізаотыя + -логія)

галіна ветэрынарыі, якая вывучае заканамернасці ўзнікнення, пашырэння эпізаотый і распрацоўвае меры барацьбы з імі.

эпізаахо́рыя

(ад эпі- + заахорыя)

спосаб распаўсюджання насення і пладоў раслін жывёламі, калі насенне шчацінкамі, кручкамі прымацоўваецца да поўсці.

эпізады́чны

(гр. epeisodios = устаўны, дадатковы)

нерэгулярны, несістэматычны, не звязаны з цэлым.

эпізао́тыя

(ад эпі- + гр. zoon = жывёла)

пашырэнне інфекцыйнай хваробы жывёл на значнай тэрыторыі (параўн. энзаотыя, панзаотыя).