Verbum

міэлі́т

[ад гр. myelos = (касцявы) мозг]

запаленне спіннога мозгу.

міэло́з

[гр. myelos = (касцявы) мозг]

з’яўленне празмернай колькасці міелацытаў у перыферычнай крыві.

міэло́ідны

(ад міэла- + -оід)

крывятворны;

м-ая тканка — крывятворная тканка касцявога мозгу, у якой утвараюцца гранулацыты.

міэло́ма

(ад міэла- + -ома)

паражэнне касцявога мозгу, пры якім узнікаюць у адной або многіх касцях пухлінападобныя вузлы.

мія-

(гр. mys, myos = мышца)

першая састаўная частка складаных слоў, якая выражае паняцце «мышца».

міябла́сты

(ад мія- + -бласты)

маладыя мышачныя клеткі ÿ беспазваночных і пазваночных жывёл і чалавека.

міяге́н

(ад мія- + -ген)

група раствораных бялкоў у мышцах, якая выконвае значную ролю ў вугляводным абмене арганізма.

міяглабі́н

[ад мія- + (гема)глабін]

складаны бялок, які назапашвае ў мышцах чалавека і большасці жывёл кісларод; блізкі па ўласцівасцях да гемаглабіну крыві.

міягра́фія

(ад мія- + -графія)

графічная рэгістрацыя скарачэнняў мышцаў, якая робіцца пры дапамозе міёграфа.

міязі́н

(ад гр. mys, myos = мышца)

бялок, які з’яўляецца асновай мышачнага валакна.