адвенты́сты
(ад лац. adventus = прышэсце)
прыхільнікі адвентызму.
адвенты́ўны
(ад лац. adventicius = прышлы)
біял. чужы, не ўласцівы;
а. орган — орган расліны, які развіваецца не на звычайным месцы, напр. карані на надземнай частцы, пупышкі і парасткі на каранях;
а-ая расліна — расліна, занесеная чалавекам у мясцовасць, дзе яна раней не расла.
адвенты́цыя
(н.-лац. adventitia, ад лац. adventicius = прышлы)
знешняя абалонка сценкі крывяносных сасудаў, якая спалучаецца з тканкамі мышцаў.
адвербіяліза́цыя
(ад лац. adverbium = прыслоўе)
лінгв. пераход слоў іншых часцін мовы (пераважна назоўнікаў і прыметнікаў) у прыслоўі (напр. вечар — вечарам).
адге́зія
(лац. adhaesio = прыліпанне)
зліпанне паверхняў двух цвёрдых або вадкіх цел пры іх кантакце.
а́ддакс
(лац. addax)
жвачная парнакапытная жывёла сям. пустарогіх, пашыраная ў Амерыцы; нубійская антылопа.
адду́ктар
(н.-лац. adductor, ад лац. adducere = прыводзіць)
анам. прыводная мышца (параўн. абдуктар).
адду́кцыя
(с.-лац. adductio = прывядзенне)
анат. рух канечнасці да сярэдняй лініі цела (параўн. абдукцыя).
ад’ектыва́цыя
(ад лац. adiectivum = прыметнік)
лінгв. пераход іншых часцін мовы (пераважна дзеепрыметнікаў) у прыметнікі (напр. калючыя ружы).