Verbum

адаманці́н

(лац. adamantinus, ад гр. adamantinos)

мінерал, разнавіднасць карунду, які лёгка расшчапляецца на тонкія пласцінкі з алмазным бляскам.

адама́шка

(польск. adamaszek, ад с.-лац. adamascus)

шаўковая ўзорыстая тканіна, матавая з аднаго боку, а з другога бліскучая.

адамі́ты

(ад ст.-яўр. Adam = імя біблейскага персанажа)

члены хрысціянскай секты гностыкаў, заснаванай у 3 ст., якія адмаўлялі ўсякую царкоўную арганізацыю і абраднасць.

адамсі́т

[ад англ. R. Adams = прозвішча амер. хіміка (1889—1966)]

атрутнае рэчыва, якое раздражняльна дзейнічае на верхнія дыхальныя шляхі, выклікае рвоту і галаўныя болі.

аданізі́т

(ад адоніс)

лекавы прэпарат для стымуляцыі работы сэрца, які з’яўляецца водным растворам глюказідаў адонісу.

адантабла́сты

(ад гр. odus, -ontos = зуб + -бласты)

клеткі пазваночных, якія прымаюць удзел ва ўтварэнні дэнціну.

адантагра́фія

(ад гр. odus, -ontos = зуб + -графія)

раздзел марфалогіі, які вывучае зубы вымерлых пазваночных.

аданталі́т

(н.-лац. odontolithos, ад гр. odus, -ontos = зуб + lithos = камень)

1) зубны камень;

2) бівень выкапнёвай жывёліны (маманта, мастадонта).

адантало́гія

(ад гр. odus, -ontos = зуб + -логія)

раздзел стаматалогіі, які вывучае будову зубоў, іх хваробы і лячэнне.

адантасхі́зма

(н.-лац. odontoschisma)

пячоначны мох сям. адантасхізмавых, які трапляецца на тарфяністай глебе, гнілой драўніне, зрэдку на камянях.