Verbum

ма́рга

(лац. margo = край, мяжа)

поле, пакінутае для памет, на камерцыйных лістах і іншых дзелавых дакументах.

марганаты́чны

(лац. morganaticus)

няроўны, неадпаведны;

м шлюб — шлюб асобы каралеўскай, царскай сям’і з асобай ніжэйшага роду.

ма́рганец

(ням. Marganerz)

хімічны элемент, серабрыста-белы крохкі тугаплаўкі метал; выкарыстоўваецца ў металургіі, медыцыне і інш.

маргані́зм

[ад англ. T. Morgan = прозвішча амер. біёлага (1866—1945)]

кірунак у генетыцы, паводле якога крыніцай зменнасці арганізмаў з’яўляюцца мутацыі генаў або змены іх становішча.

маргары́н

(фр. marganne, ад гр. margaron = перл, жэмчуг)

харчовы прадукт з сумесі жывёльнага тлушчу, алею, малака, араматычных рэчываў.

маргары́тка

(фр. marguerite)

травяністая расліна сям. складанакветных з буйнымі рознакаляровымі кветкамі, пашыраная ў Еўропе, Малой Азіі і Паўн. Амерыцы; вырошчваецца як дэкаратыўная; стакротка.

маргіна́л

(фр. marginal = пабочны, крайні)

чалавек, які знаходзіцца ў прамежкавым становішчы паміж якімі-н. сацыяльнымі групамі, страціў ранейшыя грамадскія сувязі і не прыстасаваўся да новых умоў жыцця; асоба, якая знаходзіцца на перыферыі грамадства (люмпен, бадзяга і інш.).

маргіна́ліі

(н.-лац. marginalia, ад лац. marginalis = які знаходзіцца на краі)

1) паметы чытача на палях кнігі або рукапісу;

2) загалоўкі, змешчаныя на палях кнігі.

маргіна́льны

(лац. marginalis)

змешчаны на палях кнігі, рукапісу.

мардава́ць

(польск. mordować, ад с.-в.-ням. morden)

мучыць, таміць, знясільваць.