Verbum

гласаптэ́рыс

(ад гр. glossa = язык + pteris = папараць)

вымерлая расліна класа насенных папарацей аддзела голанасенных, якая існавала ў палеазоі.

гласа́рый

(лац. glossarium)

тлумачальны слоўнік малавядомых і ўстарэлых слоў да якога-н. тэксту, звычайна старажытнага.

гласа́тар

(с.-лац. glossator)

1) тлумачальнік малавядомых і ўстарэлых слоў і выразаў, якія сустракаюцца ў якім-н. юрыдычным помніку;

2) асоба, якая тлумачыць законы або судовыя рашэнні.

гласема́тыка

(ад гр. glossa = мова + sema = знак)

лінгвістычная тэорыя, якая арыентуецца на схематызаванае апісанне моўнай структуры і абстрагуецца ад канкрэтна-гукавога і канкрэтна-семантычнага аспектаў мовы.

гла́сіс

(фр. glacis)

ахоўны земляны насып перад знешнім ровам крэпасці або ўмацавання, нахілены ў бок праціўніка.

гласі́т

(ад гр. glossa = язык)

запаленне языка ў чалавека, выкліканае стаматытам, захворваннямі крыві, авітамінозамі.

глатаго́нія

(ад гр. glotta = мова + -гонія)

1) паходжанне мовы;

2) раздзел мовазнаўства, які вывучае паходжанне і развіццё мовы.

глаталіза́цыя

(ад гр. glotta = гартань)

спосаб вымаўлення гукаў мовы, пры якім у якасці актыўнага органа, што стварае перашкоду паветранаму струменю, выступае гартань.

глатало́гія

(ад гр. glotta = мова + -логія)

лінгвістыка, мовазнаўства, навука аб мове.

гла́ўбераў

[ад ням. I. Glauber = прозвішча ням. хіміка (1604—1670)];

г-а соль — тое, што і мірабіліт.