Verbum

мана́да

(гр. monas, -ados = адзінка)

паняцце, якое абазначае непадзельнае адзінства, пачатак, аснову з’яў у некаторых філасофскіх сістэмах, напр. у ідэалістычнай філасофіі Г. Лейбніца (1646—1716).

манадало́гія

(ад манада + -логія)

вучэнне аб манадах, развітае нямецкім філосафам Г. Лейбніцам (1646—1716) і яго паслядоўнікамі.

манадра́ма

(ад мана- + драма)

драматычны твор, разлічаны на выкананне адным акцёрам.

манадэта́ндэр

(ад гр. manos = рэдкі, няшчыльны + дэтандэр)

устройства ў выглядзе клапана з мембранай, якое паніжае ціск газу, калі яго выпускаюць з балона (часцей пры газавай зварцы).

манаклі́нны

(ад мана- + гр. klino = нахіляюся)

які мае адносіны да крышталеграфічнай сістэмы, што аб’ядноўвае тры віды сіметрыі.

манако́к

(фр. monocoque, ад гр. monos = адзін + фр. coque = корпус)

бескаркасны фюзеляж самалётаў, які складаецца толькі з абшыўкі.

маналі́т

(гр. monolithos)

суцэльная каменная глыба, а таксама прадмет, высечаны з суцэльнага каменя.

маналі́тны

(ад маналіт)

1) высечаны з суцэльнай каменнай глыбы;

2) перан. моцна згуртаваны, з’яднаны.

манало́г

(гр. monologos)

разгорнутае выказванне адной дзеючай асобы ў літаратурным творы.

манама́нія

(ад мана- + манія)

памяшанне на якой-н. адной ідэі як адзін з відаў псіхічнага захворвання.