Verbum

ага́мы

(лац. agamidae)

сямейства яшчарак, якое ў сусветнай фауне налічвае каля 300 відаў; вядуць наземны, скальны або надрэўны спосаб жыцця, многія здольныя змяняць афарбоўку цела.

аганізава́ць

(фр. agoniser, ад с.-лац. agonia < гр. agonia = трывога)

быць у стане агоніі, канаць.

агані́стыкі

(гр. agonistikos = здольны да барацьбы)

дэмакратычная хрысціянская секта ў рымскай Афрыцы ў 4—5 ст., левае крыло данатыстаў.

агані́чны

(ад а- + гр. gonia = вугал);

а-ая лінія — лінія на геаграфічнай карце, якая злучае пункты з магнітным схіленнем, роўным нулю.

агапа́нтус

(н.-лац. agapanthus)

травяністая расліна сям. лілейных з блакітнымі кветкамі ў парасоніках, пашыраная ў Паўд. Афрыцы; на Беларусі вырошчваецца як дэкаратыўная.

ага́р

(малайск. agar)

сумесь поліцукрыдаў, якая атрымліваецца з марскіх водарасцяў; выкарыстоўваецца ў кандытарскай прамысловасці і як харчавальнае асяроддзе для вырошчвання бактэрый.

агарафо́бія

(ад гр. agora = плошча + -фобія)

паталагічны страх перад прастораю.

Агасфе́р

(п.-лац. Ahasverus = імя легендарнага сярэдневяковага персанажа — «вечнага жыда», які не дазволіў адпачыць Ісусу Хрысту ў час яго пакутніцкага шляху на Галгофу і за гэта быў асуджаны на вечнае блуканне па свеце)

перан. чалавек, які вандруе ўсё жыццё, не знаходзячы сабе прыстанку.

ага́т

(гр. achates)

разнавіднасць халцэдону са слаістым размеркаваннем афарбоўкі; выкарыстоўваецца ў ювелірнай справе.

ага́ціс

(н.-лац. agathis, ад гр. agathis = клубок нітак)

вечназялёнае хвойнае дрэва сям. араўкарыевых, пашыранае пераважна ў Новай Зеландыі, Усх. Аўстраліі і Паўд.-Усх. Азіі.