Verbum

аса́нна

(гр. hosanna, ад ст.-яўр. hōszi ānnā)

хвалебны вокліч у хрысціянскім і іудзейскім богаслужэнні;

спяваць асанну — залішне ўсхваляць.

асарсо́л

(ад гр. oksys = кіслы + лац. ars = мыш’як + -ол)

лекавы прэпарат, які выкарыстоўваюць пры лячэнні сіфілісу, амёбнай дызентэрыі і іншых хвароб.

асартыме́нт

(фр. assortiment)

1) падбор розных відаў тавараў у магазіне або вырабаў на вытворчым прадпрыемстве;

2) падбор аднародных прадметаў розных сартоў (напр. а. ручак).

асарці́

(фр. assorti = добра падабраны)

спецыяльна падабраная сумесь чаго-н., пераважна аднароднага.

асафеты́да асафе́тыда

(лац. asa foetida, ад перс. aza = смала + лац. foetida = смярдзючая)

смалістае рэчыва з рэзкім часночным пахам, якое здабываюць з сярэднеазіяцкай расліны ферулы асафетыды; выкарыстоўваецца ў медыцыне.

асацыі́раваць

(рус. ассоциировать, ад лац. associare = далучаць)

устанаўліваць асацыяцыю 3.

асацыя́льны

(ад а- + сацыяльны)

проціграмадскі, неграмадскі.

асацыяні́зм

(ад асацыяцыя)

адзін з асноўных кірункаў у псіхалогіі 17—19 ст., які зводзіў псіхічныя працэсы, найперш мысленне, да асацыяцыі ўяўленняў.

асацыяты́ўны

(ад лац. associare = далучаць)

заснаваны на сувязі, калі ідэя, уяўленне ўзнікае ў памяці дзякуючы падабенству, сумежнасці або процілегласці з іншай ідэяй, уяўленнем.

асацыя́цыя

(с.-лац. associatio = злучэнне)

1) аб’яднанне асоб, арганізацый, устаноў, прадпрыемстваў аднаго роду дзейнасці (напр. а. медыцынскіх работнікаў);

2) група, спалучэнне, злучэнне чаго-н. (напр. а. малекул, зорная а.);

3) сувязь ідэй, уяўленняў, пры якой адно выклікае ў свядомасці другое дзякуючы іх падабенству, сумежнасці або процілегласці (проціл. дысацыяцыя 2).