Verbum

арэало́гія​²

(ад гр. Ares = імя бога вайны ў старажытнагрэчаскай міфалогіі + -логія)

раздзел планеталогіі, які вывучае планету Марс.

арэапа́г

(ад гр. Areios pagos = узгорак бога вайны Арэса ў Афінах)

1) вышэйшы судова-палітычны орган у Стараж. Афінах;

2) перан. сход аўтарытэтных асоб для вырашэння якіх-н. пытанняў.

арэ́ка

(парт. areka, ад малайск. areca)

пальма з буйным перыстым лісцем, пашыраная ў тропіках Азіі; змяшчае ў насенні алкалоіды, што дазваляе выкарыстоўваць яго як дамешку да бетэлю.

арэ́на

(лац. arena = пясок)

1) пакрытая пяском пляцоўка ў цэнтры старажытнарымскага амфітэатра, на якой адбываліся баі гладыятараў, конныя спаборніцтвы і інш.;

2) круглая пляцоўка ÿ цырку для выступленняў;

3) перан. поле дзейнасці (напр. літаратурная а., палітычная а.).

арэнаві́русы

(ад лац. arena = пясок + вірусы)

група вірусаў жывёл і чалавека, якія маюць тонкія гранулы, падобныя да пясчынак, і агульны антыген.

арэналіхе́ны

(ад лац. arena = пясок + гр. leichen = лішайнік)

лішайнікі, якія пасяляюцца пераважна на беднай пясчанай глебе; прадстаўлены родамі карнікулярыя, кладзіна, кладонія, стэрэакаўлан, цэтрарыя.

арэнатакі́я

(ад гр. arren = мужчынскі + tokos = патомства)

разнавіднасць партэнагенезу, калі ў патомстве з’яўляюцца толькі самцы.

арэ́нга

(н.-лац. arenga, ад малайск. arenga)

пальма з кронай перыстага лісця, пашыраная ў тропіках Азіі і Аўстраліі; дае сок, што змяшчае многа цукру.

арэ́нда

(польск. arenda, ад слац. arenda)

1) наём маёмасці (зямлі, памяшкання і інш.) за пэўную плату на пэўны тэрмін;

2) плата за карыстанне такой маёмасцю.

арэо́л

(фр. auréole, ад лац. aureolus — пазалочаны)

1) светлы круг, ззянне вакол сонца, зорак і іншых яркіх прадметаў, 2) німб вакол галавы чалавека як сімвал святасці ў рэлігійным мастацтве;

3) зона паблізу радовішчаў, дзе назіраецца павышаная колькасць рудаўтваральных элементаў або іх спадарожнікаў;

4) перан. атмасфера славы, павагі, якая акружае каго-н.