Verbum

авуля́цыя

(н.-лац. ovulatio)

выхад даспелай жаночай палавой клеткі з яечніка.

авункула́т

(ад лац. avunculus = дзядзька па мацеры)

звычай у некаторых народаў (напр. у старажытных германцаў, грэкаў, сучасных народаў Афрыкі і Акіяніі), які абавязвае дзядзьку з боку маці клапаціцца пра пляменніка больш, чым пра свайго сына.

а́га

(індз. aga)

жывёла сям. рапух класа земнаводных, пашыраная ў Паўд. і Цэнтр. Амерыцы; разводзяць для знішчэння шкоднікаў на плантацыях цукровага трыснягу.

ага́

(тур. aga)

1) вайсковы тытул у Асманскай імперыі;

2) ветлівы зварот у сучаснай Турцыі.

ага́ва

(н.-лац. agave, ад гр. agauos = варты здзіўлення)

дрэвападобная расліна сям. агававых з шорсткім буйным лісцем, пашыраная пераважна ў Цэнтр. Амерыцы; на Беларусі вырошчваецца як дэкаратыўная.

агальматалі́т

(ад гр. agalma, -atos = аздоба + -літ)

дробназярністая горная парода белага, шэрага, бура-жоўтага або зялёнага колеру, якая складаецца з пірафіліту з рознымі прымесямі; выкарыстоўваецца ў дэкаратыўным мастацтае.

агамаго́нія

(ад гр. agamos = бясшлюбны + -гонія)

бясполае размнажэнне арганізмаў шляхам дзялення або пачкавання.

агамі́чны

(ст.-ірл. ogam);

а-ае пісьмо — літарнае пісьмо, якое выкарыстоўвалася кельтамі на Брытанскіх астравах пачынаючы з 4 ст.

агамі́я

(гр. agamia)

1) бясшлюбнасць;

2) біял. адсутнасць полу.

ага́мны

(гр. agamos = бясшлюбны)

які размнажаецца без апладнення (аб ніжэйшых раслінах і жывёлах).