Verbum

эпі́граф

(гр. epigraphe = надпіс)

1) надпіс на помніку ў старажытных грэкаў;

2) цытата, якая змяшчаецца ў пачатку твора ці асобнага раздзела і выражае асноўную ідэю твора.

эпігра́фіка

(ад гр. epigraphe = надпіс)

дапаможная гістарычная і філалагічная дысцыпліна, якая вывучае старажытныя надпісы на камені, метале, гліне і інш.

эпідо́т

(фр. epidote, ад гр. epidotos = прырошчаны)

мінерал класа сілікатаў зялёнага або бурага колеру; другасны каштоўны камень.

эпідуры́т

(ад эпі- + лац. durus = цвёрды)

запаленчы працэс на знешняй паверхні цвёрдай абалонкі спіннога мозгу, які выклікаецца часцей за ўсё стафілакокам.

эпідыдымі́т

(ад гр. epididymis = прыдатак яечка)

запаленне прыдатка яечка ў чалавека, якое выклікаецца мікробамі, траўмаю.

эпідыяско́п

(ад эпі- + гр. diaskopiaomai = гляджу праз што-н.)

аптычны прыбор для праектавання на экран чарцяжоў, малюнкаў, табліц з кніг і дыяпазітываў.

эпідэміёлаг

(ад эпідэміялогія)

спецыяліст у галіне эпідэміялогіі.

эпідэ́мія

(гр. epidemia, ад epi = на, сярод + demos = народ)

шырокае распаўсюджанне якой-н. інфекцыйнай хваробы.

эпідэміяло́гія

(ад эпідэмія + -логія)

раздзел медыцыны, які вывучае прычыны ўзнікнення і заканамернасці пашырэння эпідэмій, распрацоўвае меры іх прафілактыкі і ліквідацыі.

эпідэрмафіто́н

(н.-лац. epidermophyton)

недасканалы грыб сям. маніліевых, які з’яўляецца ўзбуджальнікам эпідэрмафіціі.