Verbum

эпейрагені́чны

(ад гр. epeiros = суша + genos = паходжанне);

э-ыя рухі — тое, што і эпейрагенез.

эпейрафарэ́з

(ад гр. epeiros = суша + phoreo = пераношу)

гарызантальнае перамяшчэнне мацерыкоў, абумоўленае працэсамі, што адбываюцца ў нетрах Зямлі.

эпенды́ма

(гр. ependyma = верхняе адзенне)

тонкая абалонка, што высцілае жалудачкі галаўнога мозгу і цэнтральны канал спіннога мозгу.

эпентэ́за

(гр. epenthesis = устаўка)

лінгв. з’яўленне дадатковага гуку ў складзе слова.

эпі-

(гр. ері = на, над, пры, пасля)

першая састаўная частка складаных слоў, якая абазначае размяшчэнне зверху ці каля чаго-н., следаванне за чым-н.

эпіайкі́я

(ад эпі- + гр. oikia = дом, сям’я)

разнавіднасць сінойкіі, калі партнёр жыве на скуры другога (напр. вусаногія ракі на скуры кітоў і акул).

эпібалі́я

(ад гр. epibole = покрыва, абрастанне)

адна з форм гаструляцыі.

эпібіёз

(ад эпі- + -біёз)

пасяленне адных арганізмаў на паверхні другіх.

эпібле́ма

(гр. epiblema = пакрывала)

покрыўная тканка маладых каранёў раслін, якая мае такое ж паходжанне, як і эпідэрміз наземных органаў; па меры росту адмірае і замяняецца экзадэрмай.

эпібранхія́льны

(ад эпі- + гр. branchia = жабры);

э-ыя бугаркі — размешчаныя каля жабраў органы хімічнага адчування ў боканервовых малюскаў.