Verbum

фібро́ма

(ад. лац. fibra = валакно + -ома)

мед. дабраякасная пухліна з валакністай злучальнай тканкі.

фібры́лы

(лац. fibnlla = валаконца)

ніткападобныя ўтварэнні ўнутры клетак або ў міжклетачным рэчыве жывёльнага арганізма, напр. нейрафібрылы, міяфібрылы.

фібрыля́цыя

(ад лац. fibrilla = валаконца);

ф. сэрца — розначасовае і разрозненае скарачэнне асобных валокнаў мышцы сэрца, не здольнае падтрымліваць яго эфектыўную работу.

фібры́н

(ад лац. fibra = валакно)

нерастваральнае бялковае рэчыва, якое ўтвараецца пры згусанні крыві.

фібрынаге́н

(ад фібрын + -ген)

растваральны бялок плазмы крыві, які ператвараецца пры яе згусанні ў фібрын.

фібрыналві́н

(ад фібрын + лізін)

бялковы прэпарат ферменту, які растварае фібрын; выкарыстоўваецца як лекавы сродак пры трамбозах, інфаркце міякарда, трамбафлебітах.

фібрыно́зны

(ад фібрын)

звязаны з запаленчым працэсам, які характарызуецца выдзяленнем поту з наяўнасцю ў ім фібрыну.

фібрыно́ліз

(ад фібрын + -ліз)

фізіялагічны працэс растварэння фібрыну пад уплывам фібрыналізіну.

фі́була

(лац. fibula)

металічная засцежка для верхняга адзення ў выглядзе брошкі, якая ўжывалася ў старажытных народаў Еўропы, Азіі і Афрыкі.

фі́га

(польск. figa < фр. figue, ад лац. ficus)

1) субтрапічнае дрэва сям. тутавых, а таксама плод гэтага дрэва; смакоўніца;

2) разм. дуля, кукіш.