Verbum

табло́

(фр. tableau = карціна, ад лац. tabula = дошка)

шчыт, на якім пры дапамозе светлавога сігналу перадаецца якая-н. інфармацыя.

табльдо́т

(фр. table d’hôte = агульны стол)

абедзенны стол з агульным меню ў гасцініцах, рэстаранах, пансіёнах, курортных сталовых.

табу́

(палінез. tabu)

1) рэлігійная забарона ў першабытных народаў на якое-н. дзеянне, прадмет, за парушэнне якой вінаваты нібыта караецца звышнатуральнымі сіламі;

2) перан. наогул, што-н. забароненае;

3) забарона на ўжыванне пэўных слоў, абумоўленая гістарычнымі, сацыяльна-палітычнымі, культурнымі, этычнымі фактарамі.

табулату́ра

(с.-лац. tabulatura, ад лац. tabula = дошка, табліца)

1) літарная і лічбавая сістэма запісу музыкі ў еўрапейскіх краінах у 14—18 ст.;

2) правілы, якія рэгламентавалі форму і змест музычна-паэтычнага мастацтва мейстэрзінгераў.

табулягра́ма

(ад лац. tabula = дошка, табліца + -грама)

папяровая стужка з літарным або лічбавым тэкстам, надрукаваным на табулятары.

табуля́тар

(ад лац. tabula = дошка, табліца)

1) вылічальная машына для аўтаматычнай апрацоўкі інфармацыі;

2) прыстасаванне ў пішучых машынках для друкавання табліц.

табуля́ты

(н.-лац. tabulata, ад лац. tabula = дошка, табліца)

падклас вымерлых каралавых паліпаў, жылі ў кембрыі — пермі (гл. палеазой).

табу́н​¹

(кр.-тат., тур. tabun)

статак коней, а таксама аленяў або некаторых іншых капытных жывёл.

табу́н​²

(англ. tabun)

атрутнае рэчыва, бясколерная вадкасць, што паражае цэнтральную нервовую сістэму.

табурэ́т

(фр. tabouret)

род мэблі для сядзення, звычайна квадратнай формы без спінкі.