Verbum

маралі́ст

(фр. moraliste, ад лац. moralis = які датычыць звычаяў)

той, хто строга прытрымліваецца маральных правіл і павучае іншых, як сябе паводзіць.

маралітэ́

(фр. moralite, ад лац. moralis = які датычыць звычаяў)

павучальная драма з алегарычнымі дзеючымі асобамі ў заходнееўрапейскім тэатры 15—16 ст.

мара́ль

(фр. morale, ад лац. moralis = які датычыць звычаяў)

1) сукупнасць прынцыпаў і норм паводзін людзей у грамадстве;

2) павучальны вывад з чаго-н. (напр. м. байкі);

3) перан. павучанне, настаўленне.

мара́льны

(польск. moralny, ад лац. moralis = які датычыць звычаяў)

1) які мае адносны да маралі, адпавядае правілам паводзін у грамадстве (напр. м. учынак);

2) звязаны з духоўнымі перажываннямі чалавека (напр. м-ая падтрымка).

мара́ны

(ісп. marranos)

яўрэі і маўры ў Іспаніі і Партугаліі 14—15 ст., якія па прымусу або разліку прынялі хрысціянства, але тайна вызнавалі сваю старую веру.

мараскі́н

(фр. marasquin, ад іт. maraschino)

гатунак вішнёвага лікёру.

марато́рый

(п.-лац. maratorius = які замаруджвае)

адтэрміноўка выканання абавязацельстваў, якая ўстанаўліваецца дзяржавай на пэўны тэрмін або да заканчэння якіх-н. надзвычайных абставін (напр. вайны).

марафе́т

(тур. marifet = майстэрства, спрыт)

лоск, бляск;

наводзіць м. — прыводзіць у парадак свой знешні выгляд, прыбіраць кватэру, горад і г.д.

марафо́н

(гр. Marathon = назва паселішча ў Грэцыі)

спаборніцтвы на звышдалёкіх дыстанцыях, напр. у лыжным спорце (50 км), па бегу (42 км 195 м) і інш.; названы ў памяць аб элінскім воіне, які прыбег у Афіны з мястэчка Марафон з весткай аб перамозе над персамі (490 г. да н.э.).

марафо́нскі

(ад гр. Marathon = назва паселішча ў Грэцыі)

звязаны са звышдалёкімі дыстанцыямі (напр. м. бег, м. заплыў).