Verbum

апафе́ма

(гр. apotithemi = адкладваю ўбок)

мат. перпендыкуляр, які апушчаны з цэнтра правільнага многавугольніка на адну з яго старон.

апафео́з

(гр. apotheosis = абогатварэнне)

1) праслаўленне, узвялічванне якой-н. асобы, з’явы, падзеі;

2) урачыстая заключная сцэна ў некаторых спектаклях з удзелам усіх выканаўцаў.

апаферме́нты

(ад апа- + ферменты)

бялковая група малекул некаторых ферментаў, якая вызначае іх спецыфіку (параўн. каферменты).

апафі́за

(гр. apophysis = адростак)

1) біял. нарасць пры аснове каробачкі некаторых імхоў;

2) геал. адгалінаванне ад магматычнага цела ў суседнія горныя пароды.

апафі́ты

(ад апа- + -фіты)

сінантропныя расліны, якія паходзяць з мясцовых прыродных раслінных згуртаванняў (лясных, лугавых, балотных і інш.).

апахрама́т

(ад апа- + гр. chroma, -atos = колер)

аб’ектыў, у якім храматычная аберацыя выпраўлена ў яшчэ большай ступені, чым у ахрамаце.

апацэ́нтр

(ад апа- + цэнтр)

астр. пункт арбіты нябеснага цела, які найбольш аддалены ад цэнтральнага цела.

апа́ч

(ад ням. Patsch = аплявуха)

прыём клаунады ў цырку, гучная фальшывая аплявуха, якую даюць адзін аднаму клоуны.

апа́ш

(фр. apache)

дэкласаваны элемент у Францыі, злодзей;

2) мужчынская кашуля з адкрытым каўняром.

апве́лінг

(англ. upwelling, ад up = наверх + well = хлынуць)

падыманне водаў з глыбіні вадаёма да паверхні, які адбываецца ў выпадках, калі вецер зганяе паверхневыя воды ў бок мора, возера.