Verbum

апана́ж

(фр. apanage)

зямельнае валоданне, якое давалася ў заходнееўрапейскіх манархічных краінах, напр. у Францыі да 1832 г., некаранаваным членам каралеўскай сям’і.

апане́нт

(лац. opponens, -ntis = які пярэчыць)

1) праціўнік у спрэчцы, палеміцы;

2) той, каму даручана ацэнка дысертацыі і выступленне на яе публічнай абароне.

апанеўро́з

(гр. aponeurosis)

анат. сухажылле шырокіх пласціністых мышцаў.

апані́раваць

(лац. opponere = пярэчыць)

1) пярэчыць, аспрэчваць чыё-н. меркаванне;

2) выступаць у якасці апанента на публічнай абароне дысертацыі.

апанта́лес

(н.-лац. apantales)

насякомае сям. браканідаў, выкарыстоўваецца ў біялагічнай барацьбе са шкоднымі насякомымі.

апанта́ны

(польск. opętany)

ахоплены крайнім душэўным узрушэннем, безразважны, шалёны.

апанча́

(тат. japyncy)

старадаўняе верхняе адзенне ў выглядзе шырокага плашча без рукавоў.

апапана́кс

(ад гр. opos = сок + panaksos = зелле, лекі)

травяністая расліна сям. парасонавых, пашыраная ў Міжземнамор’і, з карэння якой здабываюць парфумерныя рэчывы.

апапла́ст

(ад апа- + -пласт)

сукупнасць свабодных прастораў у тканках раслін, па якіх ажыццяўляецца свабодная дыфузія рэчываў (міжклетнікі, клетачныя абалонкі).

апаплексі́чны

(гр. apoplektikos)

які мае дачыненне да апаплексіі, звязаны з апаплексіяй.