Verbum

апака́ліпсіс

(гр. apokalypsis = адкрыццё)

1) частка Бібліі, адна з кніг Новага запавету, якая змяшчае прароцтвы пра канец свету;

2) магчымая пагібель цывілізацыі і чалавецтва наогул у выніку ядзернай вайны, духоўнага падзення, знішчэння прыроднага асяроддзя.

апакаліпсі́ты

(ад апакаліпсіс)

члены заснаванай у 20-я гады 20 ст. на Украіне праваслаўнай секты, што спалучае праваслаўныя і сектанцкія абрады.

апакаліпты́чны

(гр. apokalyptikos)

які мае дачыненне да апакаліпсісу, прарочыць канец свету.

апака́рпны

(ад апа- + гр. karpos = плод)

утвораны двума свабоднымі песцікамі (пра тып гінецэю).

апакры́нны

(ад гр. apokrino = аддзяляю)

які адлучае ад сябе;

а-ыя залозы — залозы, у якіх пры ўтварэнні сакрэту​² адбываецца частковае парушэнне цэласнасці клетак, напр. малочныя, потавыя залозы (параўн. гелакрынавы, мерыкрынавы).

апакрыфі́чны

(гр. apokryphos = тайны)

які мае адносіны да апокрыфау.

апа́л

(лац. opalus < гр. opallios, ад санскр. upala = каштоўны камень)

мінерал класа сілікатаў пераважна белага або шэрага колеру-

апалаге́т

(гр. apologetes)

актыўны абаронца якой-н. ідэі, вучэння, парадкаў (напр. а. абстракцыянізму).

апалаге́тыка

(гр. apologetikos = абарончы)

1) выкліканая якімі-н. прычынамі, але не абгрунтаваная абарона чаго-н.;

2) галіна багаслоўя, якая мае задачай абарону хрысціянскай догмы.

апалесцэ́нцыя

(ад апал + лац. -escentia = суфікс, які абазначае слабое дзеянне)

рассейванне святла каламутнымі растворамі з утварэннем розных яго адценняў (як у апала).