Verbum

абтура́тар

(фр. obturateur, ад лац. obturare = закупорваць)

1) прыстасаванне ў затворах гармат, якое не дапускае прарыву парахавых газаў пры выстрале;

2) затвор, які перыядычна перакрывае светлавы паток у кіназдымачных, кінапраекцыйных, фотаэлектронных і іншых апаратах.

абтура́цыя

(фр. obturation, ад лац. obturare = закупорваць)

ваен. герметызацыя канала ствала, якая не дапускае прарыву парахавых газаў пры выстрале з агнястрэльнай зброі.

абулі́чны

(ад абулія)

псіх. бязвольны.

абулі́я

(гр. abulia = нерашучасць)

псіх. расслабленне ці страта волі, выкліканая хваробай; бязволле.

абутыло́н

(н.-лац. abutilon, ад ар. aubutylun)

кустовая або травяністая расліна сям. мальвавых з буйным лісцем і адзіночнымі кветкамі аранжавага, чырвонага, жоўтага, белага колераў, пашыраная ў тропіках і субтропіках; дае грубае валакно; на Беларусі вырошчваецца як дэкаратыўная; канатнік.

абца́с

(польск. obcas, ад ням. Absatz)

цвёрдая набойка на падэшве абутку пад пятой.

а́бцуг

(ням. Abzug)

шлак, які ўтвараецца пры выплаўцы з веркблею золата, серабра і волава.

абцугі́

(польск. obcęgi, ад ням. Zange)

1) прылада для захоплівання і заціскання кавалкаў металу, выцягвання цвікоў;

2) перан. тое, што скоўвае, заціскае развіццё чаго-н.

абша́р

(польск. obszar, ад ням. obirschar = вымераны ўчастак зямлі)

1) неабсяжная прастора, разлегласць;

2) участак вялікіх памераў.

абшла́г

(ням. Abschlag)

адварот на канцы рукава; наогул ніжняя частка рукава.