Verbum

анальцы́м

(ад гр. analkis = слабы)

мінерал класа сілікатаў, белага колеру са шкляным бляскам.

анамадо́н

(н.-лац. anomodon)

лістасцябловы мох сям. туідыевых, які расце на ствалах лісцевых дрэў, зрэдку на камянях.

анама́лія

(гр. anomalia = няроўнасць)

адхіленне ад нармальнага, агульнапрынятага, ненармальнасць (напр. а. ў развіцці арганізма);

магнітная а. — адхіленне магнітнай стрэлкі пад уплывам скрытых у зямлі пакладаў жалеза.

анама́льны

(лац.апотаііз, ад гр. anomalos)

які адхіляецца ад нормы, ад агульнай заканамернасці, ненармальны.

анамарфава́ць

(гр. anamorphoo = пераўтвараю)

змяняць прапорцыі адлюстравання пры кіна- і фотаздымцы і праецыраванні пры дапамозе анамарфотнай насадкі або ўзаемным нахілам восі аб’ектыва і плоскасці прадмета.

анамарфі́чны

(ад гр. anamorphoo = пераўтвараю)

скажоны, няправільны, зменлівы.

анамарфо́з

(гр. anamorphosis = скажэнне формы)

змененая канфігурацыя аб’екта, якая атрымліваецца пры дапамозе аптычных сістэм; выкарыстоўваецца пры кіназдымцы.

анамасіяло́гія

(ад гр. onomasia = называнне + -логія)

раздзел семасіялогіі, у якім разглядаюцца прынцыпы называння.

анама́стыка

(гр. onomastikos = звязаны з імем)

1) сукупнасць уласных імёнаў у мове;

2) раздзел мовазнаўства, які вывучае ўласныя імёны.

анамастыко́н

(гр. onomastikon)

1) сукупнасць уласных імёнаў пэўнага этнасу, 2) слоўнік уласных імёнаў, складзены паасобку для кожнай катэгорыі імёнаў.