Verbum

аналіты́чны

(гр. analytikos)

1) заснаваны на прымяненні аналізу (напр. а. метад даследавання);

2) здольны рабіць аналіз (напр. а. розум);

3) які служыць для аналізу (напр. а-ыя вагі).

анало́гія

(гр. analogia)

1) падабенства ў пэўных адносінах з’яў, паняццяў, прадметаў, якія ў цэлым розняцца паміж сабой;

2) лог. форма высновы, калі на аснове падабенства двух прадметаў, з’яў, паняццяў у якіх-н. адносінах робяць вывад пра іх падабенства ў іншых адносінах;

3) падобнасць органаў, якія маюць розную будову, але выконваюць у розных жывёл і раслін аднолькавыя функцыі (параўн. гамалогія);

4) лінгв. змяненне граматычнай формы на ўзор другой формы.

анало́й

(гр. analogeion = падстаўка для кніг)

высокі столік у царкве, на які ў час набажэнства кладуць кнігі, ставяць абразы і крыж.

ана́лы

(лац. annales)

1) запісы гістарычных падзей у храналагічным парадку ў Стараж. Рыме і сярэдневяковай Еўропе;

2) перан. наогул запісы.

анальгезі́н

(ад анальгезія)

тое, што і антыпірын.

анальгезі́я

(гр. analgesia)

тое, што і анальгія.

анальге́тыкі

(ад гр. analgesia = адсутнасць болю)

лекавыя рэчывы, якія знімаюць або памяншаюць боль (напр. амідапірын, анальгін, марфін).

анальгі́н

(ад гр. analges = абязболены)

лекавы прэпарат, які ўздзейнічае на арганізм як болесуцішальны, гарачкапаніжальны і супрацьзапаленчы сродак.

анальгі́я

(ад гр. analges = абязболены)

неадчувальнасць да болю, адсутнасць болевага пачуцця.

ана́льны

(лац. analis)

анат. заднепраходны (напр. а-ыя залозы).