Verbum

анакалу́ф

(гр. anakoluthon = непаслядоўнасць)

сінтаксічная або лагічная непаслядоўнасць у мове, адхіленні ад граматычных норм.

анака́рд

(н.-лац. anacardium)

тое, што і акажу.

анако́нда

(ісп. anaconda)

самая вялікая змяя сям. удававых, якая водзіцца ў Цэнтр. і Паўд. Амерыцы.

анакру́за

(гр. anakrusis = літар. адштурхоўванне)

лішні безнаціскны склад у пачатку вершаванага радка, метрычна слабое месца ў вершы.

анакрэанты́чны

(ад гр. Anakreont = імя старажытнагрэчаскага паэта 6 ст. да н.э.)

які датычыць паэзіі, што апявае радасці жыцця, каханне, весялосць.

анаксемі́я

[ад ан- + акс(іген) + -емія]

адсутнасць кіслароду ў крыві; трапляецца рэдка, часцей бывае гіпаксемія.

анаксібіёз

[ад ан- + аксі(ген) + -біёз]

тое, што і анаэрабіёз.

анаксібіёнты

[ад ан- + аксі(ген) + біёнты]

тое, што і анаэробы.

анаксі́я

[ад ан- + аксі(ген)]

адсутнасць кіслароду ў тканках арганізма; трапляецца рэдка, часцей бывае гіпаксія.

ана́лаг

(гр. analogos = адпаведны)

тое, што з’яўляецца адпаведнасцю з чым-н., падабенствам чаго-н.