Verbum

экстэрарэцэ́птары

(ад лац. exter = знешні + рэцэптары)

рэцэптары, якія ўспрымаюць раздражненні знешняга асяроддзя; размешчаны на паверхні цела, уключаючы і слізістую абалонку носа, поласці рота і паверхні языка (параўн. інтэрарэцэптары).

экстэрарэцэ́пцыя

(ад лац. exter = знешні + рэцэпцыя)

успрыманне цэнтральнай нервовай сістэмай імпульсаў, якія перадаюцца ад знешняга асяроддзя пры дапамозе экстэрарэцэптараў (параўн. інтэрарэцэпцыя).

экстэр’е́р

(фр. extérieur, ад лац. exterior = знешні)

знешні выгляд і склад цела жывёлы (параўн. інтэр’ер 3).

экстэ́рн

(лац. extemus = знешні, вонкавы, старонні)

асоба, якая здае экзамены ў навучальнай установе без навучання ў ёй.

экстэрна́т

(ад лац. externus = знешні, вонкавы, старонні)

здача экзаменаў у навучальнай установе без навучання ў ёй.

экстэрытарыя́льны

(ад экс- + тэрытарыяльны)

які, як дыпламатычны прадстаўнік іншай краіны, карыстаецца асобнымі прывілеямі (недатыкальнасць асобы і жылля, непадлегласць мясцовым судам, вызваленне ад падаткаў і інш.).

экстэрыярыза́цыя

(ад лац. exterior = знешні)

пераход знутры наверх.

эксуда́т

(лац. exsudatum)

вадкасць, якая выдзяляецца пры запаленні ў выніку выхаду вадкай часткі, бялкоў і клетак крыві з дробных капілярных сасудаў і збіраецца ў тканках або поласцях цела (э. бывае серозны, гнойны, крывяністы і інш.); параўн. транссудат.

эксудаты́ўны

(лац. exsudativus)

які мае адносіны да эксудату, які суправаджаецца эксудацыяй.

эксуда́цыя

(лац. exsudatio)

працэс утварэння эксудату.