Verbum

глютамі́н

[ад лац. glut(en) = клей + аміны]

амінакіслата, якая ўваходзіць у склад раслінных і жывёльных бялкоў і выконвае важную ролю ў азоцістым абмене.

глютамі́навы

(ад глютамін);

г-ая кіслата — тое, што і глютамін.

глютаміна́за

[ад лац. glut(en) = клей + аміны]

фермент з групы дэзаміназаў, які каталізуе гідроліз і сінтэз глютаміну, выконвае вялікую ролю ў азоцістым абмене жывёльных і раслінных арганізмаў.

глютацые́н

[ад глюта(мін) + цы(стэін)]

пептыд, які складаецца з рэшткаў глютамінавай кіслаты, цыстэіну і гліцыну, змяшчаецца ва ўсіх жывых арганізмах і выконвае важную ролю ў акісляльных рэакцыях.

глютэлі́ны

(ад лац. gluten = клей)

простыя бялкі насення злакаў і зялёных частак раслін.

глюці́н

(лац. gluten, -tinis = клей)

клей жывёльнага паходжання, які выварваюць з храсткоў, сухажылля і інш.

глюціна́нты

(лац. glutinantes — якія склейваюць)

спецыялізаваныя жыгучыя клеткі ў кішачнаполасцевых.

гляды́чыя

[н.-лац. gleditsia, ад I. Gleditsch — прозвішча ням. батаніка (1714—1796)]

лістападнае дрэва сям. бабовых з калючкамі і падоўжаным лісцем, пашыранае ў тропіках і субтропіках; на Беларусі вырошчваецца як дэкаратыўнае.

гля́нец

(ням. Glanz)

1) бляск начышчанай, палакіраванай або адпаліраванай паверхні;

2) перан. беззаганны выгляд; знешняя культурнасць.

глянцго́льд

(ням. Glanzgold, ад Glanz = бляск + Gold = золата)

вязкая бурая вадкасць, у якой ёсць золата; выкарыстоўваецца для роспісу на фарфоры.