Verbum

альбітафі́р

[ад альбіт + (пар)фір]

магматычная горная парода, разнавіднасць парфіру, у якім крышталі асноўнай масы пароды прадстаўлены альбітам.

альбі́цыя

(н.-лац. albizzia)

дрэвавая або кустовая расліна сям. бабовых, пашыраная ў тропіках і субтропіках; дае дубільныя рэчывы і сапанін.

альбо́м

(рус. альбом < фр. album, ад лац. album = белая табліца)

1) кніга або сшытак для малюнкаў, фотакартак, вершаў (напр. сямейны а.);

2) збор рэпрадукцый, фотакартак, чарцяжоў, выдадзеных у выглядзе кнігі, часта з тлумачальным тэкстам.

альбуміно́іды

(ад лац. albumen, -minis = бялок + -оід)

простыя бялкі валакністай будовы, устойлівыя на ўздзеянне хімічных рэчываў, якія з’яўляюцца асноўнай састаўной часткай шкілета, валасоў, рагоў, пер’я, злучальнай тканкі.

альбуміну́рыя альбумінуры́я

(ад лац. albumen, -minis = бялок + -урыя)

наяўнасць бялку ў мачы.

альбумі́ны

(ад лац. albumen, -minis = бялок)

простыя бялкі, якія змяшчаюцца ў яечным бялку, сываратцы крыві, малацэ і насенні раслін, прымяняюцца ў фармацэўтычнай, кандытарскай і тэкстыльнай прамысловасці.

альбумо́зы

(ад альбуміны)

прамежкавыя прадукты распаду бялкоў, сумесь паліпептыдаў і амінакіслот.

а́льбус

(лац. denarius albus = белы дэнарый)

высакапробная сярэбраная манета, якая з 2-й пал. 14 ст. выпускалася ў дзяржавах Ніжняга Рэйна, пазней у іншых нямецкіх дзяржавах.

альбуцы́д

[ад альбу(міны) + -цыд]

лекавы прэпарат, які выкарыстоўваецца ў афтальмалогіі, а таксама пры лячэнні энтэракалітаў, цыстыту і інфіцыраваных ран.

альбуцы́д-на́трый

(ад альбуцыд + натрый)

тое, што і альбуцыд.