Verbum

са́ла

1. Абведзенае лініяй месца (пры гульні ў лапту), дзе можна спыніцца, выбіўшы мячык, калі не ўдаецца дабегчы назад да «горада» (Стол.).

2. Жалезістыя плямы на паверхні вады (Віц. Нік. 1895).

саламя́ Праліў (дыялектнае паўночнае ў наўгародскіх помніках — А. Г. Преображенский. Этимологическнй словарь русского языка, 1958, 354).

□ вв. Саланец, Саланевічы, Саламір'е Пол. (Бах.), в. Саломерычы Мін., в. Салані́ Стаўбц.

саланча́к Крыніца з салёнай вадой (Гродз.). Тое ж Ст.-бел. баліна.

сала́ш

1. Будка, будан; часовае збудаванне з галля, лапак, сена для жылля летам у лесе, на лузе (Я. Колас. Дрыгва, 1946, 90). Тое ж будала́ш (Слаўг.), буда́ч, буда́ш (Чэр.).

2. Месца каля кураня (гл.), будкі (Маз., Стол.).

сало́меніца Нізкае месца (Пол.).

□ ур. Саломеніца і ўр. Саломінка (участак яловага лесу, паша) каля в. Залессе Пол.