камедзецячэ́нне, ‑я, н.
Спец. Хвароба раслін, якая выяўляецца ў багатым выдзяленні камедзі; гумоз.
каме́дзісты, ‑ая, ‑ае.
У якім ёсць камедзь. Камедзістыя смалы. Камедзісты парашок.
каме́дзь, ‑і, ж.
Густы клейкі сок некаторых дрэў, які выкарыстоўваецца ў тэхніцы і медыцыне.
[Грэч. kommidion.]
камедыёграф, ‑а, м.
Драматург, які піша камедыі.
камеды́йнасць, ‑і, ж.
Уласцівасць камедыйнага. Камедыйнасць твора.
камеды́йны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да камедыі (у 1 знач.), уласцівы ёй. Камедыйная роля. Камедыйная трупа. Камедыйны акцёр.
каме́дыя, ‑і, ж.
1. Драматычны твор з вясёлым жыццярадасным або сатырычным сюжэтам. Сатырычная камедыя. Пісаць камедыі. // Спектакль або кінафільм па сцэнарыю такога твора.
2. перан. Пра смешнае, забаўнае здарэнне. [Міколка] успомніў ноч і пусціўся ў рогат. — Цяпер будзе камедыя... вось заскачуць немцы, калі даведаюцца... Лынькоў.
3. перан. Крывадушныя паводзіны, прытворнае разыгрыванне якой‑н. сцэны, ролі з пэўнай мэтай. Багушэвіч падкрэсліваў, што царскі суд — гэта страшна ілжывая камедыя. Ларчанка. Сваёй камедыі сыграўшы ролі, Міністры сталі ў строй гарадавых. Глебка.
•••
Камедыя масак — італьянская народная камедыя эпохі Адраджэння з тыповымі дзеючымі асобамі (маскамі), традыцыйным сюжэтам, але імправізаваным тэкстам.
Камедыя характараў — камедыя, у якой паказваюцца галоўным чынам характары людзей.
Ламаць (разыгрываць) камедыю гл. ламаць.
[Грэч. kōmōdia.]
камедыягра́фія, ‑і, ж.
1. Камедыйнае пісьменніцкае мастацтва. Задачы камедыяграфіі.
2. зб. Сукупнасць камедыйных твораў пісьменніка, народа, пэўнай эпохі. Беларуская камедыяграфія. Савецкая камедыяграфія.
камедыя́нт, ‑а, М ‑нце, м.
1. Уст. Акцёр. Музыкі зайгралі, а камедыянты танцавалі. Бядуля.
2. перан. Крывадушнік, прытворшчык.
камедыя́нтка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.
Жан. да камедыянт.