задзі́рынка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.
Памянш. да задзірына.
•••
Ні сучка ні задзірынкі гл. сучок.
задзі́рыстасць, ‑і, ж.
Схільнасць да боек, спрэчак; задзірлівасць. Можа, таму і не падняўся чалавек па службовай лесвіцы вышэй вартаўніка. За свой крыклівы голас .. і задзірыстасць. Ермаловіч. Заядлая задзірыстасць бліснула ў .. вачах. Чорны.
задзі́рысты, ‑ая, ‑ае.
Схільны, ахвочы да боек, сварак; задзірлівы. [Пецю] пасадзілі паміж двума задзірыстымі вучнямі. Па-за Пецевай спінай яны даставалі адзін аднаго, шчыпаліся і штурхалі ў бакі. Ракітны. Надзьмуты певень, задзірысты пакутнік, скрываўлены за дзень у бойках, стаяў на прызбе. Чорны. // Які выражае задзірыстасць. Задзірысты погляд. Задзірысты тон. □ Вельмі ўжо учэпістыя і задзірыстыя вочы ў Карніцкага: шалёны характар. Паслядовіч.
задзы́нкаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.
Пачаць дзынкаць. // Дзынкнуць некалькі разоў запар. Як кранулі каня, дык у возе нешта задзынкала. Бядуля.
задзьму́ты, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад задзьмуць 1.
задзьму́хаць 1, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.
Дзьмухаючы, затушыць. Задзьмухаць лямпу.
задзьму́хаць 2, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.
Пачаць дзьмухаць.
задзьму́хваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да задзьмухаць 1.
задзьму́ць 1, ‑дзьму, ‑дзьмеш, ‑дзьме; зак., што.
Дзьмучы, затушыць. Задзьмуць свечку.
задзьму́ць 2, ‑дзьму, ‑дзьмеш, ‑дзьме; зак.
Пачаць дзьмуць.
задзява́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да дзець.
задзярно́ўванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. задзярноўваць — задзернаваць.