Verbum

караі́мка,

гл. караімы.

караі́мскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да караіма, караімаў, належыць ім. Караімскія пасяленні.

караі́мы, ‑аў; адз. караім, ‑а, м.; караімка, ‑і, ДМ ‑мцы; мн. караімкі, ‑мак; ж.

Народнасць цюркскай моўнай групы, якая жыве ў Крыму і ў Літве.

ка́рак, ‑рка, м.

Разм. Задняя частка шыі ў жывёлы і чалавека. Аграмадны, мускулісты, з высокім гарбатым каркам,.. [зубр] стаяў нібы абліты з бронзы. Краўчанка.

•••

Браць (узяць) за карак гл. браць.

Гнаць у карак гл. гнаць.

Гнуць карак гл. гнуць.

Даць па карку гл. даць.

Мець галаву (на карку) гл. мець.

Сесці на карак каму гл. сесці.

Стаяць над каркам гл. стаяць.

Сядзець на карку у каго гл. сядзець.

кара́к,

гл. каракі.

карака́л, ‑а, м.

Драпежная млекакормячая жывёліна сямейства кашэчых.

каракалпа́к,

гл. каракалпакі.

каракалпа́кі, ‑аў; адз. каракалпак, ‑а, м.; каракалпачка, ‑і, ДМ ‑чцы; мн. каракалпачкі, ‑так; ж.

Народнасць цюркскай моўнай групы, якая складае асноўнае насельніцтва Каракалпакскай АССР.

каракалпа́кскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да каракалпакаў, належыць ім. Каракалпакская мова.

каракалпа́чка,

гл. каракалпакі.

карака́ціца, ‑ы, ж.

Марскі малюск з групы галаваногіх, які пры небяспецы выпускае фарбавальнае рэчыва.