заву́чаны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад завучыць.
2. у знач. прым. Засвоены частым паўтарэннем; прывычны. Мужчына.. дасканалым, завучаным жэстам паднёс руку да вуснаў. Асіпенка. // Штучны, няшчыры. — Добрай раніцы, Варфаламей, — з завучанай абыякавай ветлівасцю сказаў чалавек. Караткевіч.
3. у знач. наз. заву́чанае, ‑ага, н. Тое, што засвоена, вывучана. Завучанае ў дзяцінстве не забываецца і ў старасці. З нар.
заву́чванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. завучваць — завучыць.
заву́чвацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.
1. Незак. да завучыцца.
2. Зал. да завучваць.
заву́чваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да завучыць.
за́вучы,
Дзеепрысл. незак. ад зваць.
завучы́цца, ‑вучуся, ‑вучышся, ‑вучыцца; зак.
Разм. Старанна вучачы што‑н., забыцца на ўсё іншае, правесці за заняткамі лішні час. // Стаміцца ад працяглай вучобы.
завучы́ць, ‑вучу, ‑вучыш, ‑вучыць; зак., што.
Вучачы, запомніць, засвоіць; вывучыць. Завучыць верш на памяць. Завучыць формулу.
завушні́ца, ‑ы, ж.
Упрыгожанне, звычайна ў выглядзе кальца, якое прымацоўваецца да мочкі вуха. Па вуліцы бегае стараста Адам, тоўсты каржакаваты мужык з залатою завушніцаю ў правым вуху. Якімовіч. У кабінет Пятра Іванавіча, ззяючы завушніцамі, каралямі і бранзалетамі, увайшла высокая пышная бландзінка. Арабей.
заву́шны, ‑ая, ‑ае.
Які знаходзіцца за вухам. Завушная пухліна.
завыва́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. завываць — завыць, а таксама гукі гэтага дзеяння. Завыванне ветру. □ Над шашою з завываннем праляцеў самалёт, пачуліся выбухі, енкі і стогны, плач дзяцей. Гурскі. Завіруха бушавала ўсю ноч і ўвесь дзень. Здавалася, не будзе канца яе лютай сіле, яе злоснаму завыванню. Колас.