кан’юнкту́ршчык, ‑а, м.
Разм. Беспрынцыповы чалавек, які змяняе свае паводзіны ў залежнасці ад той ці іншай кан’юнктуры; прыстасаванец.
кан’юнкту́ршчына, ‑ы, ж.
Разм. Адносіны да чаго‑н., паводзіны, дзеянні, абумоўленыя кан’юнктурай, а не прынцыпамі, перакананнямі.
кан’юнкту́ршчыца, ‑ы, ж.
Разм. Жан. да кан’юнктуршчык.
кан’юнкты́ва, ‑ы, ж.
Слізістая абалонка вока, якая пакрывае ўнутраную паверхню павек і пярэднюю частку вочнага яблыка.
[Ад лац. conjunctivus — злучальны.]
кан’юнктыві́т, ‑у, М ‑віце, м.
Запаленне кан’юнктывы. Хранічны кан’юнктывіт.
каню́х, ‑а, м.
Абл. Каня, канюк. Ад спякоты крычыць, аж: заходзіцца, канюх, — просіць піць: сасмяг там пад сонцам. Пташнікаў.
каню́шневы, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да канюшні. Канюшневыя дзверы.
каню́шня, ‑і, ж.
1. Памяшканне для коней. Паблізу рачулкі размяшчаўся гаспадарчы двор — канюшня галоў на сорак, кароўнік і свінарнік. Хадкевіч. [Коні] былі рахманыя, павольныя, надта цягавітыя стварэнні, стаялі ў пабеленай канюшні, крытай бляхаю. Мікуліч.
2. Неадабр. Пра бруднае запушчанае памяшканне.
•••
Аўгіевы канюшні — тое, што і аўгіевы стайні (гл. стайня).
каню́шы, ‑ага, м.
Гіст. Прыдворны чын у Рускай дзяржаве 15–17 стст. // Асоба, якая мела гэты чын і загадвала царскімі канюшнямі.
канюшы́на, ‑ы, ж.
Шматгадовая, радзей аднагадовая кармавая травяністая расліна сямейства бабовых з трайчастым лісцем і шарападобнымі кветкамі. Чырвоная канюшына. Белая канюшына. Скасіць канюшыну.