Verbum

ка́нцлер, ‑а, м.

Званне, якое прысвойваецца вышэйшай службовай асобе ў некаторых дзяржавах. // Асоба, якая носіць гэта званне.

[Ням. Kanzler.]

ка́нцлерскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да канцлера, належыць яму. Канцлерскае званне. Канцлерскі дом.

канцо́на, ‑ы, ж.

1. Род лірычнага верша ў італьянскай і старафранцузскай паэзіі сярэдніх вякоў і эпохі Адраджэння.

2. Лірычная песня, якая па гучанню набліжаецца да італьянскай народнай песні.

[Іт. canzone.]

канцо́ўка, ‑і, ДМ ‑цоўцы; Р мн. ‑цовак; ж.

1. Малюнак, графічнае ўпрыгожанне ў ў канцы кнігі, раздзела і пад.

2. Заключная частка якога‑н. твора. Канцоўка рамана. Канцоўка паэмы. Канцоўка драмы.

канцыля́рскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да канцылярыі, належыць ёй. Канцылярскія справы. Канцылярскі работнік. Канцылярскія тавары. // Характэрны, уласцівы канцылярыі. Канцылярская валакіта. // Сухі, невыразны, насычаны словамі, характэрнымі для мовы дзедавых папер (пра стыль, мову). Канцылярскі стыль.

•••

Канцылярскі почырк гл. почырк.

канцыля́ршчына, ‑ы, ж.

1. Канцылярская работа.

2. перан. Неапраўданы, празмерны фармалізм у вядзенні справы. Змагацца з канцыляршчынай.

канцыляры́зм, ‑а, м.

Слова або зварот мовы, характэрныя для стылю дзедавых папер і дакументаў.

канцыляры́ст, ‑а, М ‑сце, м.

1. Уст. Дробны служачы канцылярыі; пісец.

2. Работнік апарату, які аддае перавагу дробязям канцылярскага справаводства, фармальна адносіцца да працы.

канцыля́рыя, ‑і, ж.

Аддзел установы, заняты справаводствам, а таксама памяшканне гэтага аддзела. Калгасная канцылярыя. □ У канцылярыях займаліся сваімі справамі рахункаводы. Залескі. // Разм. жарт. Аб чыіх‑н. паперах, перапісцы.

[Лац. cancellaria.]

канцэнтрава́насць, ‑і, ж.

Уласцівасць канцэнтраванага.