Verbum

канфу́злівасць, ‑і, ж.

Уласцівасць канфузлівага.

канфу́злівы, ‑ая, ‑ае.

Які лёгка канфузіцца, бянтэжыцца; сарамлівы. Канфузлівая дзяўчына. □ На фронце [Саламон] не быў ні палахлівыя, ні канфузлівым, а тут — канфузіцца... Бядуля. // Які выражае канфуз, збянтэжанасць. Канфузлівы выгляд.

канфу́зны, ‑ая, ‑ае.

Які канфузіць, ставіць у няёмкае становішча. Канфузны выпадак.

канфуцыя́нец, ‑нца, м.

Паслядоўнік канфуцыянства.

канфуцыя́нскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да Канфуцыя, канфуцыяннтва. Канфуцыянская філасофія.

канфуцыя́нства, ‑а, н.

Сістэма маральна-філасофскіх поглядаў, заснаваная на вучэнні кітайскага мысліцеля Канфуцыя.

[Ад уласн. імя.]

канцавы́, ‑ая, ‑ое.

Які знаходзіцца на канцы чаго‑н., з’яўляецца канцом. Канцавы прыпынак аўтобуса. □ Міхал з Антосем, як старыя, Займалі месцы канцавыя І іх трымаліся выключна. Колас. Да лесу ад Андрэя зусім блізка: ён жыў з самага краю Лонвы, яго хата была канцавая ў вёсцы. Пташнікаў.

канцане́та, ‑ы, ДМ ‑неце, ж.

Невялікая канцона.

ка́нцік, ‑а, м.

Памянш. да кант ​¹; тое, што і кант ​¹ (у 2 знач.). Цяпер уявіце сабе белую, з сінімі канцікамі на рукавах, каўнерыку і кішэнях, сукенку. Пянкрат.

канцла́гер, ‑а, м.

Канцэнтрацыйны лагер.