Verbum

запазы́чанне, ‑я, н.

Тое, што запазычана, перанята, узята адкуль‑н. Іншамоўныя запазычанні.

запазы́чаны, ‑ая, ‑ае.

Засвоены шляхам запазычвання. Запазычаныя словы.

запазы́чванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. запазычваць — запазычыць.

запазы́чвацца, ‑аецца; незак.

Зал. да запазычваць.

запазы́чваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да запазычыць.

запазы́чыцца, ‑чуся, ‑чышся, ‑чыцца; зак.

Узяўшы пазыку, зрабіцца чыім‑н. даўжніком. Кажуць: можна перад кім хочаш запазычыцца, толькі не перад дзяржавай.

запазы́чыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак., што.

Пераняць, узяць адкуль‑н. Запазычыць ідэю. Запазычыць выраз. □ [Старшыня] нямала карыснага запазычыў з работы перадавікоў і цяпер, не шкадуючы сіл, гатоў дзяліцца вопытам сваёй арцелі. Дуброўскі.

запазяха́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.

Разм. Пачаць пазяхаць.

запаі́ць, ‑паю, ‑поіш, ‑поіць; зак., каго.

1. Залішне напаіць; абпаіць. Запаіць цяля.

2. Задобрыць, частуючы гарэлкай. Запаіў [Езуп Юрканс] суддзю і забраў [зямлю ўдавы Марцініхі], як быццам за даўгі, а жанчыну пусціў жабраваць па свеце. Броўка.

запа́йванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. запайваць — запаяць.