Verbum

калана́т, ‑у, М ‑наце, м.

Форма прыгоннай залежнасці сельскага насельніцтва, якая з’явілася асновай феадальных адносін у Рымскай імперыі і ў раннім сярэдневякоўі.

[Лац. colonatus.]

кала́ндр, ‑а, м.

Машына, што складаецца з сістэмы валоў, паміж якімі прапускаецца тканіна, папера або гума, каб надаць ім гладкасць, глянцавітасць ці атрымаць лісты, пласціны.

[Фр. calandre.]

каландрава́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. каландраваць.

каландрава́цца, ‑руецца; незак.

1. Паддавацца каландраванню.

2. Зал. да каландраваць.

каландрава́ць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; незак., што.

Пракатваць на каландры, каб надаць гладкасць, глянцавітасць і пад. Каландраваць палатно.

кала́ндравы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да каландра. Каландравы вал.

каландро́ўка, ‑і, ДМ ‑роўцы, ж.

Тое, што і каландраванне.

каландро́ўшчык, ‑а, м.

Рабочы, які абслугоўвае каландр.

каланізава́цца, ‑зуецца; незак.

Зал. да каланізаваць.

каланізава́ць, ‑зую, ‑зуеш, ‑зуе; зак. і незак., каго-што.

1. Гвалтоўна ператварыць (ператвараць) у калонію (у 1 знач.).

2. Засяліць (засяляць) свабодныя землі перасяленцамі, каланістамі.