запру́дзіць, ‑пруджу, ‑прудзіш, ‑прудзіць; зак., што.
1. Перагарадзіць запрудай, плацінай; загаціць. Запрудзіць раку.
2. перан. Разм. Запоўніць, перапоўніць сабой якую‑н. прастору. Пазбіраліся каля натоўпу і жанчыны з дзецьмі, запрудзілі ўвесь двор. Галавач.
запру́дны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да запруды. Запрудная перагародка.
запрыго́ненне, ‑я, н.
Стан паводле знач. дзеясл. запрыгоніць.
запрыго́ніць, ‑ню, ‑ніш, ‑ніць; зак., каго-што.
1. Гіст. Зрабіць прыгонным. Запрыгоніць сялян.
2. перан. Заняволіць, закабаліць. — Таварышы! Нам няма чаго губляць, апроч сваіх ланцугоў! .. Толькі нашы пратэсты не дазваляюць канчаткова нас запрыгоніць. Гартны.
запрыго́ньванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. запрыгоньваць — запрыгоніць.
запрыго́ньвацца, ‑аецца; незак.
Зал. да запрыгоньваць.
запрыго́ньваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да запрыгоніць.
запрыме́ціць і запрыкме́ціць, ‑мечу, ‑меціш, ‑меціць; зак., каго-што і з дадан. сказам.
Разм. Заўважыць, прымеціць. Пад каскай На лбе запрымеціў я знак... Колас. Стэфка запрыкмеціла, што гаспадыня абыходзіцца з ёю куды горш, чым раней. Бядуля.
запрыхо́даваны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад запрыходаваць.
запрыхо́даваць, ‑дую, ‑дуеш, ‑дуе; зак., што.
Запісаць у прыход, унесці ў графу паступлепняў. Запрыходаваць узносы.