загрукаце́ць, ‑качу, ‑каціш, ‑каціць; зак.
Пачаць грукацець. // Прагрукацець. Раптам загрукацелі дзверы, і на парозе паявіўся чалавек з нашай на плячах. Марціновіч.
загру́каць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.
Пачаць грукаць. // Грукнуць некалькі разоў запар. У сенцах загрукалі, адчыніліся дзверы. Паслядовіч.
загрунтава́ць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; зак., што.
Пакрыць грунтам (у 5 знач.). Загрунтаваць палатно.
загрунто́ўвацца, ‑аецца; незак.
Зал. да загрунтоўваць.
загрунто́ўваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да загрунтаваць.
загры́вак, ‑грыўка, м.
Ніжняя частка грывы, якая прылягае да карка. // Задняя частка шыі ў жывёл. Поўсць на пукатым загрыўку аўчаркі тапырылася. Беразняк. // Разм. Патыліца.
•••
Даць па загрыўку гл. даць.
загрыза́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да загрызці.
загры́зены, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад загрызці.
загры́зці, ‑зу, ‑зеш, ‑зе; пр. загрыз, ‑ла; зак., каго.
1. Грызучы зубамі, давесці да смерці; разарваць. Ваўкі загрызлі каня.
2. перан. Разм. Змучыць, давесці да цяжкага душэўнага стану папрокамі, прыдзіркамі і пад. — Глядзі ж не забудзься каня папасвіць, а то Рыгор загрызе нас з табою. Якімовіч. // Замучыць (пра пачуцці). — Ох, унучак, хаця ў сумлення і няма зубоў, але яно можа загрызці да смерці. Капусцін.
загрыме́ць, ‑млю, ‑міш, ‑міць; зак.
1. Пачаць грымець. // Грымнуць, прагрымець. На станцыі загрымеў стрэл. Шамякін. — Дзе арыштант? — загрымеў легіянер, пераступіўшы парог Мартынавай хаты. Колас.
2. Разм. З грукатам упасці, зваліцца. Удар прыйшоўся крыху занізка, і ўсё ж Віктар загрымеў уніз па прыступках. Асіпенка.