Verbum

запілава́ць, ‑лую, ‑луеш, ‑луе; зак.

1. што. Зрабіць надрэз пілой. Запілаваць вугал.

2. перан.; каго. Разм. Даняць папрокамі, прыдзіркамі.

запілі́каць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.

Разм. Пачаць пілікаць.

запіло́ўвацца, ‑аецца; незак.

Зал. да запілоўваць.

запіло́ўваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да запілаваць.

запіло́ўка, ‑і, ДМ ‑лоўцы, ж.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. запілоўваць — запілаваць.

запіна́цца ​¹, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца.

Незак. да запнуцца.

запіна́цца ​², ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.

1. Незак. да запяцца.

2. Зал. да запінаць.

запіна́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да запяць.

за́пінка,

гл. за́панка.

запі́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж. (звычайна з прыназ. «без»).

Замінка, затрымка ў гаворцы, выкліканая цяжкасцю ў падборы патрэбнага слова, няўпэўненасцю або збянтэжанасцю гаворачай асобы. Алік без запінкі, ні разу нават не збіўшыся, Заказаў абедзве тэарэмы. Краўчанка.

запіра́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. запіраць — заперці (у 1, 2 знач.).

запіра́цца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.

1. Незак. да заперціся (у 1, 2 знач.).

2. Разм. Зацята маўчаць, замоўчваць што‑н. Запірацца на допыце.

3. Зал. да запіраць.