Verbum

каўбо́йка, ‑і, ДМ ‑бойцы; Р мн. ‑боек; ж.

1. Капялюш з шырокімі палямі, загнутымі з бакоў, з раменьчыкам пад падбародкам.

2. Верхняя мужчынская сарочка асобага крою з адкладным каўняром.

каўбо́йскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да каўбоя, каўбояў, належыць ім. Каўбойскі капялюш. Каўбойская кашуля.

каўзану́цца, ‑нуся, ‑нешся, ‑нецца; ‑нёмся, ‑няцеся; зак.

Разм.

1. Аднакр. да коўзацца.

2. Рухаючыся, злёгку дакрануцца, датыкнуцца да каго‑, чаго‑н.; слізгануць. Рука каўзанулася па мокрым, слізкім каўняры... Галавач.

3. Хутка з’ехаць, саслізнуць куды‑н. Разам з лавінай абломкаў скалы Сяргей каўзануўся некуды ўніз, ледзь паспеўшы скурчыцца і ўтуліць галаву між каленяў. Шыцік.

4. Прабегчы, праслізнуць, не затрымліваючыся на паверхні чаго‑н. (пра святло, позірк і пад.). Па столі зноў каўзанулася жоўта-белае святло, і вочы ў Ледзі палыхнулі зеленаватым агнём. Карпаў.

каўзану́ць, ‑ну, ‑неш, ‑не; ‑нём, ‑няце; зак.

Разм. Тое, што і каўзануцца.

каўзе́ль, выкл. у знач. вык.

Ужываецца ў значэнні дзеясловаў коўзацца, каўзануцца.

каўзо́та, ‑ы, ДМ ‑зоце, ж.

Разм. Слізгота. — Выходжу на двор — бацюхны мае: тая ж каўзота! Васілёнак.

ка́ўка, ‑і, ДМ каўцы; Р мн. кавак; ж.

Абл. Галка (у 1 знач.). Кругом бурліць вада... Крычаць у небе каўкі. Вялюгін.

каўка́зец,

гл. каўказцы.

каўка́зка,

гл. каўказцы.

каўка́зскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да Каўказа, каўказцаў, належыць ім. Каўказскія горы. Каўказскія народы. Каўказская прырода.