запа́рванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. запарваць — запарыць.
запа́рвацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.
1. Незак. да запарыцца.
2. Зал. да запарваць.
запа́рваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да запарыць 1.
запарва́ць, ‑рву́, ‑рве́ш, ‑рве́; ‑рвём, ‑рвяце́; зак.
Абл.
1. каго. Сустрэўшы, злавіць, захапіць. [Ганна:] Грамадой раз у Сураўцовых казаў, што каб запарваў цябе дзе адну, дык бы адразу канцы табе зрабіў і грэху б не пабаяўся. Крапіва.
2. што. Уварваць, захапіць. Панця стаў пашукваць, дзе б гэта што запарваць. Кулакоўскі.
запа́рка, ‑і, ДМ ‑рцы, ж.
1. Дзеянне паводле дзеясл. запарваць — запарыць 1 (у 1 знач.).
2. Разм. Тое, што прыгатавана запарваннем. Карміць жывёлу запаркай.
запа́рнік, ‑а, м.
Спец. Кацёл або іншае прыстасаванне для запарвання чаго‑н.
запа́рны, ‑ая, ‑ае.
Спец. Які служыць для запарвання. Запарны чан.
запаро́жац, ‑жца, м.
Гіст. Казак з Запарожскай Сечы.
запаро́ць, ‑пару, ‑пораш, ‑пора; зак., каго.
Разм. Забіць, закалоць чым‑н. вострым.
запару́шаны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад запарушыць.
запару́швацца, ‑аецца; незак.
Зал. да запарушваць.