Verbum

кайма́, ‑ы́; мн. ко́ймы (з ліч. 2, 3, 4 каймы́), ко́ймаў; ж.

Разм. Паласа. Ад.. палеткаў паляну аддзяляла толькі вузкая кайма маладога асінніку, што рос на схіле ўзгорка. М. Ткачоў.

[Цюрк.]

кайма́н, ‑а, м.

Род кракадзілаў з моцным панцырам на спіне і жываце, якія водзяцца ў Цэнтральнай Амерыцы.

[Ісп. caiman.]

кайназо́й, ‑ю, м.

Тое, што і кайназойская эра (гл. кайназойскі).

кайназо́йскі, ‑ая, ‑ае.

У выразе: кайназойская эра гл. эра.

[Ад грэч. kainos новы і zōē — жыццё.]

кайнэ́, нескл., н.

Спец. Агульнанародная мова, што ўзнікла на аснове якога‑н. пашыранага дыялекту або некалькіх дыялектаў.

[Ад грэч. koinē — агульнае.]

ка́йра, ‑ы, ж.

Марская палярная птушка сямейства чысцікаў з чарнавата-бурым апярэннем зверху і белым знізу.

ка́йстра, ‑ы, ж.

Дарожная торба, заплечны мяшок. [Ганна] механічна збірала кайстру Дудку, той збіраўся некуды ў дарогу. Лынькоў. Калі з вайны вярнуўся бацька, Разбінтаваны ў лазарэце, Дастаў ён з кайстры хлеб салдацкі І па акрайцу выдаў дзецям. Непачаловіч.

ка́йстравы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да кайстры.