зажму́рваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да зажмурыць.
зажму́рыцца, ‑руся, ‑рышся, ‑рыцца; зак.
Зажмурыць свае вочы, прыкрыць іх павекамі. Казік сціснуўся ў камячок і зажмурыўся ад страху. Чарнышэвіч. // Прыкрыцца павекамі (пра вочы). Вочы зажмурыліся ад сонца.
зажму́рыць, ‑ру, ‑рыш, ‑рыць; зак., што.
Прыкрыць павекамі (вочы). І раптам, успомніўшы нешта, стары зажмурыў вочы, як кот, і засмяяўся. Брыль.
зажо́ра, ‑ы, ж. і зажо́р, ‑у, м.
1. Падснежная вада ў ямках і калдобінах на дарозе пры раставанні снегу. Няма дарог. У кожным рове Зажора, пухлы снег, вада. Колас.
2. Затор лёду ў русле ракі ў час ледаходу.
зажу́ліць, ‑лю, ‑ліш, ‑ліць; зак., што.
Разм. Прысвоіць ашуканствам, хітрасцю. Зажуліць чужыя грошы.
зажу́льваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да зажуліць.
зажу́раны, ‑ая, ‑ае.
Разм. Засмучаны, маркотны. Калі.. маці выйшла з хлява, я не пазнаў яе — такая яна раптам зрабілася сумная, зажураная. Сачанка.
зажурча́ць і зажурчэ́ць, ‑чыць; зак.
Пачаць журчаць, журчэць.
зажуры́цца, ‑журуся, ‑журышся, ‑журыцца; зак.
Разм. Засумаваць, замаркоціцца. Знайшліся такія [хлопцы], што як сала сваё з торбы скончылі, дык і па доме зажурыліся. Крапіва.
за́жыва, прысл. (у спалучэнні з дзеясл. «хаваць», «паліць» і пад.).
Жывым, у жывым стане. — Сам збіраецца сто год жыць, а другіх зажыва хавае. С. Александровіч. Сям’ю Кошуб — бацьку, маці, старэйшага брата і маленькую сястрычку — фашысты спалілі зажыва. Дуброўскі.